Nie będę pisać o tym, że od 2 tygodni stadnie chorujemy, nie będę pisać o moich guzach na szyi, anemii, nie będę pisać o permanentnie zatkanym kinolu mojego męża oraz o wyjątkowo zdrowym dziecku, gdyż jeszcze chwila a mój bog zamieni się w epikryzę.

Gardzę przychodniami, antybiotykami, OB., SREBE, gorączką oraz moimi leukocytami – dlatego też postanowiłam zerwać z marazmem, nałożyć kolor na włosy, zakupić jakieś łachy na allegro, ogarnąć się i w poniedziałek ruszyć do pracy. Zapewne moje biurko obrosło pajęczyną a pasza zgromadzona przed chorobowym obrosła pleśnią, bo naiwnie założyłam iż po trzech dniach kuracji teraflu powrócę niczym skowronek na łono pracodawcy. Nie należę do osób, które rozczulają się nad sobą i w razie pryszcza na dupie przekopują Internet w poszukiwaniu diagnozy z cyklu „ooo mam zapalenie ryja, racić i cebulek włosowych” i zaczynają spisywać testament, zamęczając cały świat swoimi urojonymi, w mniejszym bądź większym stopniu schorzeniami. Dlatego też kicham na objawy. Idę do roboty.

A zupełnie z innej beczki – w związku z planowanym zakupem szmat odkryłam, że ktoś podprowadził mój metr krawiecki, co znacznie utrudniło pomiar mojej dużej dupy wraz z przyległościami. Nie poprawiło to mojego marnego nastroju. Obniżył się on o kilka kresek, gdy odkryłam, że na świeżo umytej podłodze ktoś rozbabrał krwawą miazgę - efekt rozdziobanego mózgu Obcego daje wypluty sok z marchwi w połączeniu z rozdeptanymi chrupkami kukurydzianymi i jogurtem, okraszony płatkami owsianymi i sypką papryką (miazga w momencie odkrycia była już trwale związana z gruntem). Wyjątkowo sprawcą nie był mój mąż. Zawsze wiedziałam, że córkę mam utalentowaną, która wie jak matkę wieczorową porą uradować – „mamusi spójrz, jaki pyszny obiad lalce ugotowałam”. Swoją drogą, jak tak dalej pójdzie, to nie chcę być w skórze mojego przyszłego zięcia.

Chyba jestem nieco sfrustrowana – idę spać. Dobranoc.

Od tygodnia trwa nierówna walka z przeziębieniem – Zosia na przemian kaszle i kicha, elegancko rozsiewając wirusy i bakterie. Mnie rozłożyło w środę (od rana ignoruję tępy ból zatok nad oczodołami – biorę go na przeczekanie, może do rana rozejdzie się po kościach). Tomek póki co trzyma się dzielnie.

Jeżeli zima się nie skończy a wraz z nią choroby, szlag mnie trafi najjaśniejszy. Generalnie jestem na skraju wyczerpania nerwowego – szczytem wszystkiego jest dzisiejszy nawrót kataru u młodej. W czwartek sądziłam, że przynajmniej smarkanie i zatkany nos odchodzi w przeszłość. Dzisiejszy poranek rozwiał te głupie mrzonki. W domu świata nie widać poza baterią syropów, antybiotyków i chusteczek. Mogłabym aptekę otworzyć. A do tego w poniedziałek muszę iść do pracy – i tak od tygodnia jestem na L4 w związku z opieką nad córką. Najchętniej przeczekałabym czas chorób w jakieś cichej norze, gdzie nikt nie woła i nie oczekuje: włączenia bajki (nie tą mamo, Kubusia chcę mamo!!!), wytarcia nosa (katar mamo !!!!), soku (mamo pić!!!!), zmiany bluzki (polałam się mamo!!!!), jedzenia (mamo chce ciastko!!!), nocnika (mamo chcę siku!!!!), przyborów do malowania (mamo chcę rysować krasnoludka!!!!)...

Jakaś jest ironia w tym wszystkim – najpierw człowiek nie może się doczekać aż latorośl powie „mamo” a po jakimś czasie, gdy słowo to jest WYRAŹNIE  nadużywane i nie wypowiadane zamiennie ze słowem „tato”, zaczyna zastanawiać się, czy aby ludzie nie przesadzają z całym tym mitem o pięknie rzeczonego słowa. Może przesadzam, ale od 5 dni śpię po 3 godziny na dobę a w przerwach zadręczam się pytaniami, czemu moje dziecko ciągle choruje i kiedy przestanie kaszleć niczym palacz z 30 letnim stażem.

Na tym koniec – bo wpis zaczyna zmierzać w niepokojącym kierunku. Zdrowia wszystkim życzę.

Od paru tygodni mam wrażenie, że doba się skurczyła. Zasadniczo brakuje mi czasu na wszystko – priorytetem jest dla mnie Zosia i czas z nią spędzony. Odpuściłam sobie codzienne sprzątanie, gotowanie i inne domowe obowiązki. Przerzuciłam je na sobotę – tym samym w sobotni wieczór ostatkiem sił padam na łóżko, zasypiając w locie. Natomiast w pozostałe wieczory dom zamienia się w pracownię plastyczną – córka produkuje w ilościach hurtowych laurki dla całej rodziny. Nie ukrywam, że podczas tej zabawy odpoczywam – dzięki Zosi przypomniałam sobie jak miłe jest kolorowanie, wycinanie i malowanie. Zaczynam podejrzewać, że mam większą frajdę niż młoda, gdyż nic tak nie relaksuje jak spokojne wypełnianie kolorami malowanek i wyklejanie laurek. W piątek natomiast odbędzie się w przedszkolu Dzień Babci i Dziadka – Zosia będzie deklamować. Oczywiście pod warunkiem, że nauczy się zwrotki wierszyka – póki co unika wspólnej nauki.

Być może jest coś w powietrzu, bo dzisiaj Zojka uwypukliła odziedziczone po przodkach wszystkie najgorsze cechy – zabrakło jedynie alkoholu i hazardu. Testowała moją cierpliwość na wszelkie możliwe sposoby – były zatem krzyki, konwulsyjne ruchy po podłodze, rzucanie jedzeniem i zabawkami, szczypanie i gryzienie. Wszystkie zaproponowane rozrywki zostały odrzucone. Nie zabrakło też żądań i oświadczeń następującej treści: „nie lubię mamy i taty”, „nie chcę iść spać”, „nie będę się kąpać”, „nie śpiewaj ze mną*”, „Zosia chce iść na gofra”. Innymi słowy, miód z boczkiem.

Zakładam, że jutro będzie lepiej, gdyż co do zasady Zosia jest dzieckiem uroczym i umiarkowanie posłusznym. I tym optymistycznym akcentem kończę. Idę spać.

*biorąc pod uwagę mój absolutny brak słuchu muzycznego, to żądanie zostało uznane za uzasadnione i usprawiedliwione.

Samochód to przedziwna rzecz ale bardzo użyteczna. Zaczęłam jeździć *– co prawda to dopiero początki ale bardzo ekscytujące. Nigdy nie przypuszczałam, że to będzie takie przyjemne. Oczywiście nagminnie mylę lewą stronę z prawą i wyczyniam cuda przy próbie skoordynowania nóg, głowy, oczu i rąk ale i tak jest rewelacyjnie. Uczę się jeździć w nocy. Wyprawa Zakopianką do Zakopanego we mgle i po oblodzonej drodze była pełna wrażeń – wyglądałam jak karykatura kierowcy i parokrotnie zapewne wzbudziłam popłoch wśród innych uczestników drogi ale wróciłam cała i zdrowa do domu. Dzisiaj zaś objeździłam całą Rabkę – obyło się bez strat w ludziach i sprzęcie. Podziwiam instruktora – pełne opanowanie i luz. Zero stresu. Zaczynam mieć cichą nadzieję, że może jednak zdam egzamin i będę w stanie samodzielnie poruszać się po polskich drogach.

W związku z kursem prawa jazdy nie mam czasu na nic. Mieszkanie po woli zaczyna przypominać mały chlewik, w łazience zamieszkał pająk a w szafie Zosi jest barokowo – koszulki, swetry i rajstopy tworzą malowniczy kłąb. Podobnie jest z rosnącą stertą prasowania. Na dodatek w sobotę czeka nas wizyta duszpasterska. Nawet nie wiem, czy mam świeczki w domu. Mając na uwadze powagę sytuacji i lęk przed pojawieniem się w łazience nowych gatunków życia, zmieniających dotychczasową systematykę, zamierzam do prac domowych zagonić małżonka i wyegzekwować inny podział obowiązków.

Muszę też ograniczyć ferowanie wyroków i opinii własnych na tematy różnorakie – budzą kontrowersję w moim nowym/starym miejscu pracy. Ograniczenie będzie jednak minimalne – w końcu nie jestem zatrudniona na stanowisku hostessy i nie wszyscy muszą mnie darzyć sympatią.

Pomimo wszystko, w chwili wolnej czytam trzeci tom Kacpra Ryxa**  - polecam wszystkim miłośnikom Sienkiewicza, Krakowa i historii.

*stwierdzenie bardzo na wyrost.

**w związku z permanentnym brakiem snu czytam, średnio 3 kartki na wieczór  - w tym tempie skończę lekturę najprawdopodobniej późną wiosną.

Nowy Rok rozpoczął się cyklem chorób – Zosia od 2 tygodni nie chodzi do przedszkola a mąż średnio, co tydzień niedomaga i słania się po kanapie z miną cierpiętnika. Ja trzymam się silą woli – wszelkie objawy chorobowe lekceważę i w ilościach hurtowych spożywam rutinoskorbin. Z uwagi na okoliczności przyrody nie mam czasu na chorobę. Poza tym jak chorować to przytupem i w warunkach idealnych ( książka, łóżko, długotrwała, czuła i wyspecjalizowana opieka medyczno – pielęgniarka). Niestety takie warunki są niemożliwe do spełnienia – widok rozścielonego łoża małżeńskiego i zalegającej matki w piernatach działa na moją córkę ewidentnie demoralizująco – natychmiast ładuje się w pełnym umundurowaniu do łoża i wyczynia dzikie harce po zmaltretowanym ciele rodzicielki, bez umiaru i szacunku należnego ciału które ją na świat wydało (co za obyczaje!). Mąż także niepostrzeżenie garnie się pod kołdrę i oczekuje Bóg jeden wie czego. Zatem, po 5 minutach „odpoczynku przysługującego chorym” w łóżku znajduje się córka a w raz z nią kredki, farby, lalki, klocki i arkusz papieru a także mąż wraz z akcesoriami (paluszki, książka, kawa). I jak tu godnie odpoczywać, gdy nad głową szaleje rodzina a w tyłek wgniatają się okruchy pożywienia. Zatem, wolę jednak chorować aktywnie. Dlatego też dzisiaj po raz pierwszy usiadłam za kierownicą samochodu i rozpoczęłam praktyczną cześć nauki jazdy. Pierwsze „ćwiczenia” polegały na niezliczonej ilości łuków przodem i tyłem. W sposób gwałtowny skasowałam szereg słupków a także z impetem wjechałam do zaspy, skocznie niczym żabka ruszałam i przesuwałam się po placu manewrowym. Jazda tyłem jest niezłym przeżyciem – z uporem maniaka wykonywałam manewry na odwrót. Chcąc tyłem skręcić w prawo, jak oszalała kręciłam kierownicą w lewo. Ponoć to normalne o początkujących kierowców a co najważniejsze przejściowe. Mam taką nadzieję. W sobotę nastąpi kolejna odsłona przygód z cyklu: „Ela i samochód”.

Wyrażam nadzieję, że moje jedyne postanowienie noworoczne ziści się i jeszcze w pierwszym półroczu 2010 roku uzyskam prawo jazdy. Państwu także życzę spełnienia noworocznych postanowień.

P.S. W chwili wolnej polecam nowy serial historyczny „Filary ziemi” na podstawie powieści K. Folleta. Warto obejrzeć.

Szanowni Państwo – to miała być notka miła, lekka i zabawna. Niestety ilość spożytej paszy, nadmiar cukru we krwi oraz suchy kaszel i dreszcze, skutecznie pozbawiły mnie polotu i humoru.

Bilans Świąt wypada nie najlepiej – ważę o jakieś pół tony więcej, mąż nie odchodzi od lodówki (zaczyna przypominać dobrze spasioną gęś) a dom zamienił się w plac zabaw, którego centralnym punktem jest choinka, pomysłu Zofii Ż*. Zjazdy rodzinne** obfitują w jedzenie i specyficzne poczucie humoru. W tym roku K. obdarowała nas wszystkich karnawałowymi strojami. I tak, cała rodzina (około 20 osób***, w cudnej urody perukach afro i a la Beata Kozidrak 30 lat później, maskach i szpiczastych kapeluszach pozowała pod choinką – dla dobra ludzkości zdjęcia nie powinny ujrzeć światła dziennego). Niestety dodatkową atrakcją jest moje przeziębienie – kaszel wyrywający trzewia i okresowe dreszcze powodują chęć spędzenia Świąt z dala od ludzkości. Plan zaczynam realizować – w trybie natychmiastowym zamierzam zapakować się do łóżka i nie wychylać z niego nosa aż do jutra.

Kończąc, chcę życzyć Państwu, przede wszystkim spokoju, zdrowia i pozytywnych relacji z najbliższymi. A w Nowym Roku spełnienia zamierzonych celów.

*choinka ustrojona jest niestandardowo – wiszą na niej plastikowe kółka, fragmenty zabawek, dokonano też małej egzekucji – na gałązce została powieszona lalka (najprawdopodobniej śmiała się),

** gwar, harmider, dziwne poczucie humoru, tupot małych nóg, wyciąganie historii sprzed 120 lat i inne opowieści z Zielonego Lasu a także wymiana ciuchów, plotek i ogólna dezinformacja,

*** mam na myśli najbliższą rodzinę - moje siostry wraz z mężami i dziećmi oraz rodziców, co w przybliżeniu daje około 20 osób.

Nerwowy nastrój związany ze zbliżającymi się Świętami jest widoczny, zwłaszcza w sklepach spożywczych. Patrząc na wyładowane koszyki, mam wrażenie, że zbliża się kolejna wojna o zasięgu ogólnoświatowym bądź likwidacja wszystkich sklepów w trybie natychmiastowym. Ludzie w panice krążą po sklepie, przebierają w koszach z chińskim badziewiem a kolejka do kasy zakręca trzy razy. Oczywiście przemęczona kasjerka myli kody i od nowa wprowadza zakupy – dodam, że były to prawdziwe ZAKUPY dla wielopokoleniowej, wielodzietnej i zagłodzonej rodziny (w koszyku wielkości kombajnu było wszystko, zacząwszy od pieluch dla noworodka poprzez szklanki za 3,00 złote, tony jedzenia, pluszowe poduszki i plastikowe choineczki dla krasnali, skończywszy na żarciu dla sfory psów). A to wszystko w oprawie tłoczonej z głośników świątecznej melodii, przerywanej raz po raz piskliwym komunikatem: „kasjerka proszona na monopol”. Kompletne szaleństwo. W tego typu sytuacjach mogłabym podgryzać gardła – praktycznie czuję jak wyrastają mi kły a w tyle głowy zaczyna wibrować melodia słynnej piosenki "Dracula". Zatem, daleko mi do nastroju w stylu wirujących płatków śniegu, migocącej gwiazdki betlejemskiej i sweterka z reniferkiem.

Pozostając w tematyce zakupów, przyznam się do pewnego zdarzenia. Otóż, którejś soboty wybraliśmy się z T. na zakupy. Założenie było proste – T. znajduje miejsce najbliżej wyjścia/wejścia do sklepu i czeka w samochodzie a ja  wykorzystując cechy łasicowatych przebijam się przez tłum, kupuję grającego ślimaka dla siostrzeńca i wracam do zaparkowanego samochodu. Tak też się stało. Zadowolona, że praktycznie bez kolejki* udało mi się dotrzeć do kasy, dzierżąc dumnie grające ustrojstwo z pośpiechem wybiegłam ze sklepu. Bez problemu zlokalizowałam samochód, podbiegłam, otworzyłam bagażnik, wrzuciłam zakupy i z impetem otwarłam drzwi od strony pasażera. I dokładnie w tym momencie, niczym żona Lotta, zamarłam – zamiast mojego męża w samochodzie siedział zupełnie obcy chłop, który po kilku sekundach wyjąkał „co Pani robi i dlaczego otwarła mi Pani bagażnik  i co tam wrzuciła????”. Cóż, nie stoimy tam do dzisiaj – przeprosiłam oszołomionego kierowcę, zabrałam ślimaka i z godnością oddaliłam się w bliżej nieokreśloną stronę celem odszukania właściwego męża i pojazdu.

Zatem proszę Państwa, zakupy to stres, strata czasu, pieniędzy i nieograniczone możliwości w zakresie nękania niewinnych współobywateli. Innymi słowy JEST RADOŚĆ.

* phi, dwie osoby to nie kolejka.

W życiu nie można mieć wszystkiego. I tak, nie jestem niebieskooką blondynką z dużym biustem*. Nie mieszkam też na 250 metrach kwadratowych i nie mam służby, w tym majordomusa, lokaja i mademoiselle do córki. Nie przypominam sobie też, aby kiedykolwiek  okna same się umyły, a zupa była na tyle uprzejma, aby się ugotować a następnie włożyć do zamrażalnika. Jak wiadomo, nic mnie tak nie nuży, jak gotowanie. Dlatego też, wolałabym nie poddawać się analizie z cyklu tych bzdurnych „jesteś tym co jesz vel co gotujesz”**

Dlatego w tym roku dokonałam wstępnego podziału obowiązków a przede wszystkim opracowałam PLAN. Odstępstwa od planu są niedopuszczalne a kara za subordynację i bunt jest nieunikniona i surowa. Podstawowym elementem planu jest wyeliminowanie rozrywki męża w postaci gry komputerowej pt. „jeżdżę czołgiem i zachowuję się jak 15 letni gówniarz”. Wymówki o stresującej pracy*** nie są usprawiedliwieniem. Zatem, mąż rusza do zadań, w tym: doprowadzenia dywanu do stanu sprzed epoki plam i smug niewiadomego pochodzenia, odsunięcia komody, szafy, kanapy i wymiecenia skarbów wszelakich (jakieś 1904672675927 klocków, kredek oraz innych niezbadanych form materii najprawdopodobniej częściowo ożywionej) a także usunięcia z komody plam po naklejkach obrazujących dalmatyńczyki w różnych ujęciach****.

A ja w tym czasie będę starała się nie doprowadzić do katastrofy w ruchu lądowym i nie osierocić córki, innymi słowy, będę uczestniczyć w kursie prawa jazdy.

A zupełnie z innej beczki – Mikołaj a dokładnie sprzedający na portalu Allegro zlekceważył mnie (żeby nie powiedzieć olał) i nadal nie dostarczył prezentu. Tym samym, w okresie zimowym, jestem zmuszona spać, m.in., w siostrzanej koszuli z aplikacją cudnej urody: Rajd Geodety 2009 Przechyba :)*****

*nie będę się upierać przy kolorze oczu :)

** nieciekawe, nieskomplikowane, tłuste i niewyszukane a czasami nawet finezyjnie przypalone potrawy, nie świadczą o mnie najlepiej

*** wbrew pozorom małżonek nie przeprowadza operacji na otwartym sercu, nie dokonuje skomplikowanych operacji neurochirurgicznych, jak również nie jest kontrolerem lotów

****dalmatyńczyki pokryte brokatem średnio korespondują z wystrojem dużego pokoju (w zasadzie średnio korespondują z czymkolwiek)

*****elementem całorocznym są skarpety. Mężowskie łydki od dawna z dezaprobatą reagują na moje zimne stopy (a było kiedyś inaczej...) :)

A teraz, wychodząc naprzeciw prośbom, wersja wyprawy na Luboń, dla Ulubionego Kolegi Mojego Męża 

W lesie panowała złowroga cisza, jedynie od czasu do czasu przebiegł spłoszony zając. W powietrzu unosił się zapach trwogi. Wtem zabłysła klinga maczety i z cichym świstem wycięła korytarz w skłębionych krzakach. Po niespełna kilku sekundach wyłonił się ON. Obszarpane rondo skórzanego kapelusza oraz znoszone buty świadczyły, że ma za sobą wiele kilometrów a żadna droga nie jest mu straszna. Tym razem zmierzał ku jaskini – jego szósty zmysł mówił mu, że jest o krok od tajemnego wejścia. Ale zmysł ów podpowiadał jeszcze coś – w mroku, na granicy kończącego się dnia i nadchodzącej nocy czaiło się ZŁO. Niczym drapieżny, nocny ptak czekało (ZŁO oczywiście) aż ostanie promienie słońca musną ziemię, aby w ciemnościach zadać cios niestrudzonemu podróżnikowi. Dzielny Sebastiana Jones wiedział, że czasu ma mało. W walce ze Złem pomóc mógł jedynie artefakt ukryty w jaskini. Sebastiana liczył, że wielka przepowiednia, którą którejś nocy rozszyfrował w swej bibliotece, spełni się i ostanie promienie słońca wskażą tajemne wejście, jakże przebiegle ukryte przez profesora Xyunga. Czasu było mało. Za mało. Słońce kryło się za wierzchołkami prastarych sosen –ostatni promień, niczym pożegnalne ramię, dotknął litej skały i przez ułamek sekundy ukazało się wejście. Sebastina niczym zwinna puma skoczył (taranując w przejściu małego pancernika, poszukującego pożywienia), za nim zaś czarną smugą wymsknęło się z mroku Zło. Tymczasem w lesie zapadły ciemności, jedynie krzyk dzikiego ptaka rozdzierał noc. Ważyły się losy Dobra i Zła. Czas balansował na cienkiej linii przeznaczenia. Wszystko zależało od jednego człowieka. Po chwili, zdającej się wiecznością, z jaskini wybiegł Sebastiana, dzierżąc w jednej dłoni pochodnię a w drugiej artefakt. Sebastiana biegł ku polanie, gdzie pozostawił niezawodnego rumaka. Musiał opuścić bór, zanim moc artefaktu przestanie go chronić. Tuż za dzielnym badaczem, wiedziony jakąś tajemną siłą, toczył się ogromny głaz. Przed nimi była już tylko Wielka Przepaść. Wydawało się, że w tej walce Zło zwycięży, gdy w ostatniej chwili Jones złapał pozostawioną przez zdesperowaną wiewiórkę dętkę i zwinnie niczym żmija oplótł się wokół pnia drzewa. Głaz z całym impetem wpadł w przepaść najeżoną kolcami ostrych skał. Tym razem, Sebastiana był uratowany. Ze skórzanej sakwy wyciągnął magiczny kompas, który wskazał, że polana jest oddalona o kilka kroków. Wystarczy tylko pójść w lewo za oraczami i droga do domu stoi otworem. Sebastiana zwinnie zeskoczył z drzewa, nasunął kapelusz na oczy i spokojnym krokiem odszedł z przeklętego lasu. Najwyższy był ku temu czas, gdyż Biedronka w tym dniu była czynna jedynie do 18.00.   

Jak widać specjalizuję się w pauzowaniu. Od ostatniego wpisu sporo wody w Rabie upłynęło. Pory roku niepostrzeżenie się pozmieniały i ostatni miesiąc roku zawitał – z śniegowym przytupem. Co do śniegu, to żądam w trybie natychmiastowym odwołania zimy! W środę utknęliśmy pod Górką Borkowską i wydawało się, że do wiosny nie ruszymy. Sytuację i tak już dość mocno napiętą dodatkowo podkręciła Trójka, informując o zablokowanej Zakopiance i przestrzegając przed wyruszaniem w trasę. I tak zostaliśmy w Krakowie – uszczęśliwiając mą siostrę drogą i szwagra.

Podsumowując – rok 2010 obfitował w wydarzenia, delikatnie mówić spektakularne. Powódź wyłącznie potrójna, katastrofa lotnicza jedynie z udziałem prezydenta, wichura koniecznie z trąbą powietrzną – bez tego się nie liczy. A teraz śnieg – oczywiście przynamniej 4 tony na metr kwadratowy, tak aby nikt nie miał wątpliwości, że jest wydarzenie z urzędu nominowane do katastrofy roku 2010. Szkoda tylko, że lato rok w rok marne.

Wracając zaś do zdarzeń miłych – córka od września uczęszcza (HA HA HA*) do przedszkola. Jest wspaniałym przedszkolakiem. A od paru tygodni z zainteresowaniem słuchamy niekończących się opowieści o niejakim „Flaniu”, który „był niegzecny i musiał siedzieć na ksesełku”, „wielcił się pod tablicą i Pani powiedziała - Flaniu nie wielć się i siedź spokojnie”, „był stlasnie niedobly i mnie uscypnoł w lękę”. Musze się owemu Flaniowi przyjrzeć** – w końcu to pierwszy chłopak, o którym córka z takim zaangażowaniem opowiada. Zosia, dzięki babci i wychowaniu przedszkolnemu, śpiewa, tańczy a od paru dni zaczęła nosić spinki i kucyki. Jak zażąda sukienki, to pomyślę że Obcy mi dziecko podmienili…

Z innych wydarzeń jesiennych, to udało się nam wspólnie z przyjaciółmi urządzić wycieczkę na Luboń – niby wszyscy znają trasę a jednak specjalista w osobie gościa z GPS-em, szlak zielony (a może niebieski) zgubił i nas po chaszczach i wykrotach prowadził a i niedźwiedziem złym straszył (aczkolwiek rozważana była też wersja z partyzantami). Zaś na specjalną prośbę dołączę wersję zdarzeń z udziałem Ulubionego Kolegi Mojego Męża (bo co się odwlecze, to nie uciecze a poza tym sam chciał).

Przed nami Sylwester – w tym roku motywem przewodnim zwierzęta. To będzie ciekawe wydarzenie. Z cyklu katastrof, to rozpoczynam kurs prawa jazdy – może to jednak mnie Obcy podmienili…

 * owe uczęszczanie oznacza:  jeden tydzień w przedszkolu, dwa przechorowane w domu i tak przez ostatnie 3 miesiące. W listopadzie padł rekord – Zosia nieprzerwanie uczęszczała do przedszkola przez 2 tygodnie i 3 dni. Tę sielankę przerwał kaszel oraz katar. Od wczoraj jest w domu z babcią. Może w poniedziałek pójdzie do przedszkola. Mikołaj Święty grzeczne dzieci będzie nobilitował, co na kanwie własnych doświadczeń przedszkolnych autorki, oznacza dość traumatyczne przeżycia - mam nadzieję, że moja córka przynajmniej się nie posika...

** przyjrzeć muszę się też jeżykowi z ziemniaka i zapałek, wyklejanym liściom, malowanym domkom – póki co to Babcia zapoznaje się z dorobkiem plastycznym Zosi, prezentowanym na terenie przedszkola.